Vorig weekend was ik bij het eerste Yogafestival op Schiermonnikoog.
Toen de veerboot het eiland naderde, merkte ik pas hoe ik deze plek gemist heb. Het was vijf jaar geleden, dat ik hier voor het laatst was.
Vanzelf dacht ik ook terug aan mijn vorige bezoek – en wat er in de tussentijd veranderd is. Hoewel ik dezelfde blijf, voel ik me een ander mens dan toen. Anders gezegd: het leven voelt nu heel anders. Ik zat toen stevig bij de pakken neer: niet alleen was er nog een hoop achterstallig onderhoud, ook was ik ontslagen bij een vrij serieuze baan – én mijn eerste grote liefde had me net verlaten.
Je voelt ‘m al aankomen. What happened in five years’ time?
Fundering
De fundering onder het leven is nu een stuk steviger.
Er is één factor die een groot verschil maakt in mijn leven nu: de krijgskunsten. Martial arts. Kung fu. En yoga.
Naast een hoop onkruidwieden en beerput-uitbaggeren.
Soms probeer ik samen te vatten wat de belangrijkste krachten zijn die ik dagelijks uit yoga en kung-fu oogst:
- Onversaagder, genereuzer, meer compassie
- Leniger, sterker, flexibeler – ook fysiek 😉
- Meer (zelf)vertrouwen
- Minder snel (en diep) bij de pakken neerzitten
De allerkortste samenvatting is: ik word hier een beter mens van.
Het centrale festivalterrein op camping Seedune, Schiermonnikoog
Budokan
Wat heeft een wushu-beoefenaar op een yogafestival te zoeken?
Voor mij voelt de combinatie van yoga en krijgskunsten heel logisch. In het oude Noord-India en Zuid-China waren er vast al uitwisselingen en kruisbestuivingen.
Beide doen een beroep op je passie en discipline, zijn een leerzame spiegel en kunnen je soms confronteren met iets waarachtigs. Wie bereid is te investeren, vindt een rijke oogst voor zichzelf en zijn omgeving. Reinheid, ethiek, spiritualiteit en compassie zijn onlosmakelijk in het grote tapijt verweven. Ja, we kunnen wel stellen: yoga en kung-fu versterken elkaar.
Dan nog de warme gemeenschap(pen) en de rijke historische traditie.
Amai, dit is een blog-serie opzich.
Bruis
Geregeld bedenk ik me: “Was ik maar eerder met krijgskunsten begonnen.” – toch ben ik nog geen 70. Als ik het me dán pas bedacht, was het een stuk zuurder geweest.
Elke ervaring leert ons iets.
Vijf jaar geleden, bepakt met een relatief minder rijk arsenaal, gaf ik niet de ruimte aan de processen die er toen om vroegen. Kun je nagaan wat er staat als ik dit artikel over drie jaar schrijf!
Wadden
Met een flinke tas vol bruisende inspiratie, terug op de boot naar het vasteland. Het leek op afscheid van iemand juist ontmoet. Diezelfde melancholie en dankbaarheid.
Het gaat niet weer vijf jaar duren tot we elkaar weer zien.
—
De Waddenzee is zeer terecht Unesco Werelderfgoed. Schiermonnikoog neemt (voor mij) hierin een éxtra speciaal plekje in. Het is een levende sprookjesparel. Een teder polletje zand dat we moeten koesteren en beschermen. Een poëtische inspiratiebron, waar de tijd een eigen tempo kent.
